ÇEYREK ASIRLIK GURUR, AHLAT GAZETESİ 25 YAŞINDA, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOĞLU

AHLAT GAZETESİ 206. SAYISI İLE 25. YILINI TAMAMLADI

ÇEYREK ASIRLIK GURUR

Ahlat Gazetesi'nin İlk Sayısı

Ahlat  Gazetesi,  başta Ahlat olmak üzere, önce çevredeki, daha sonra da bölgedeki tarihi ve kültürel mirasın korunması, gelecek kuşaklara taşınması için çeyrek yüzyıllık bir emek sarf eden bir yayın kuruluşunun adıdır.

            Ahlat Kültür Sanat ve Çevre Vakfı’nın yayın kuruluşudur. Bu Vakfın kuruluş belgesinde yazılı olan ilkeler doğrultusunda hareket etmektedir.

Ulusal ve Uluslararası Basın-Yayın kurallarından bir milim sapmadan 25. Yılını tamamlamanın gururunu taşımaktadır.

Yayın hayatı boyunca önüne hedef olarak koyduğu, “Ahlat ve Çevresi’nin UNESCO Dünya Kültür Mirası Listesi’ne Alınması” konusunun takipçisi olmuştur.

Başarısını, hiçbir özel ya da kişi, kurum ve kuruluştan hiçbir maddi destek, araç, gereç, yardım

almaksızın gerçekleştirmiş, sorumluluklarını aksatmaksızın yükümlülüklerini ciddiyetle yerine getirmiştir.

            Ahlat Gazetesi, bu işlevini sürdürürken okuyucularından aldığı pozitif katkıları sayfalarına taşımayı görev kabul etmiş, aldığı eleştirileri ise cesaretle sütunlarına taşınmaktan kaçınmamıştır.

Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş, dünya durdukça varoluş ilkeleri doğrultusunda, kaliteli, nitelikli, saygın, sabırlı, inançlı, manevi değerlere saygılı bir yayın anlayışı içinde çeyrek asrı geride bırakmıştır.

Yayın hayatı boyunca, yazı, makale, inceleme, araştırma, rapor, anı, şiir göndererek destek sağlayan, yazar, çizer, şair, araştırmacı, gazeteci, akademisyen, diplomat, bürokrat, teknokrat düşünür, politikacı dostlarımıza ve okurlarımıza  en içten, samimi teşekkürlerimizi sunuyoruz…

 

SİZDEN GELENLER... AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOOLU

                      SİZDEN GELENLER

Sayın Nalbantoğlu,

Dr. Yaşar KALAFAT

Gazetemizin Kasın 2017 tarihli nüshası bana farklı bir heyecan yaşattı. Çok teşekkür ederim.“Soylu Kentin Köklü Aileleri” başlıklı inceleme yazısı beni kırk yıl evveline Erzurum’da müfettişlik yaparken Kars’taki aslan yürekli melek kalpli meslektaşın rahmetli Erdoğan Hersan’la olan ortak mücadele günlerine götürdü. Gözümün önünden gitmiyor 180 boyunda atlet yapılı bir yiğit kişi idi. Olmadık bir kaza sonucu bana göre şehit olarak aramızdan ayrılmış, ağabeysisi ve arkadaşları eşi Nurten Hoca Hanım ile Ankara’ya götürmüşlerdi.

Aradan yıllar geçmiş Ahlatta yapılan bir sempozyumda bildiri sahibi Hersan köprüsü, Hersan Yaylası gibi açıklamalar yapınca doğal olarak çok heyecanlanmıştım. Sizin de yardımınızla ilkin esnaftan aynı aileden esnafı araştırmıştık. Maalesef hepsi işyerlerini İstanbul’a nakletmişlerdi. Nihayet Bitlis’in sapa bir mahallesinde bir ev adresi bulmuştuk orada da kimsecikler yoktu.

            “Soylu Kentin Köklü Aileleri” isimli araştırmayı yapan arkadaşı kutluyorum. Ondan Soylu Kentin aile lakaplarını, geçmişin iş adamlarını, siyasilerini, liselerinden mezun olmuş toplumda iz bırakmış hemşehrilerinin de araştırılmasını bekliyoruz.

Ben bu minik notu yörenin sosyokültürel tarihine katkı da olur diye yazdım. Rahmetli Erdoğan’ın akrabalarını bulamamış olsam da o bizim fahihalarımızda ömrümüz oldukça yaşayacaktır.

01 Kasım 2017

                                                                                  Dr. Yaşar KALAFAT

Eluca ATALİ

Salam, Ilhami Hocam!

Nasilsiniz? Mene verdiyiniz yuksek deyer ve diqqete göre teshekkur edirem size.

Isa Bey menim eziz dostum idi, ona yazdiqim bir nece yazi da var, onlardan birini publisistik kitabima da salmisham.

O, dünya boyda ureye malik insan idi, ureyine göre onu cox sevdim. Isa Beyin ildönumu erefesinde Özbekistan ve Istanbul seferime hazirlashirdim, yeqin ki, metbuatdan oxudunuz, artiq 40-a yaxin metbu orqan ve tv kanallar bu seferim haqda informasiya yaydilar.

Gercekden, Özbekce kitabim gözlenildiyinden artiq oxucu sevgisi qazandi ve neticede 4 kitabim Özbekceye yayim ucun göturuldu.

Saqliq olsun, növbeti etkinlikde birge olariq.

Size Özbekistan seferimle baqli link gönderirem. 

Sayqilarimla

                                                                                                   Eluca ATALİ

            Sevgili Kardeşim İlhami,

            Yine güzel ve arşivlik bir Ahlat Gazetesi çıkarmışsın, tebrik ederim.

            Bana göre senin bu gazeten öteki il ve ilçe kültürleriyle ilgilenen kişilere örnek olmalı.

            Onlar da en az iki-üç ayda bir kendi yöreleri ile ilgili kültür ve sanatla dolu gazete/dergi çıkarsınlar…

            Başarı dileklerimle…

                            Prof.Dr. Tuncer GÜLENSOY

Abi,

Şu anıları  artık kitap haline getirelim. Çok keyifli ve muhteşem, hatta her sayısında geçmiş hatıra ve güzel anıları, duydukların ve yaşadıklarınla birlikte bizi uzun yıllar ötesine postala, ihtiyacımız var. Bunca rezil bir ortamda az da olsa rahatlatır.

Selam ve saygılar…

                                                                                                   Eşref BUBANİ

İlhami Bey.

 Çok teşekkür ederim. Emeğinize sağlık . Derneğimizin çalışmaları hakkında sizlere bilgi vermek isteriz.  Uygun bir zaman diliminde bizler sizi ziyaret etmek istiyoruz. Çalışmalarınızda başarılar dileriz. Kolay gelsin.

                                                                                                      Atilla KOÇHAN

                                                                                     Karayolu Trafik ve Yol Güvenliği

                                                                                                Derneği Genel Başkanı

Abi,

Çok teşekkür ederim; saygım ve sevgimle..

                                 Doç.Dr.Zülfikar SAYIN

Doç.Dr.Zülfikar SAYIN

İlhami Bey,

       Teşekkür ederim... Bilgi/kültür dolu yazılar.

       Kutlarım.. Selamlar..

                                       Fahri DEMİR

                                   Minyatür Sanatçısı

Merhaba İlhami Bey,

Mahiye MORGÜL

Gazeteye yanlışlıkla girmiş olacağını düşündüğüm bir yazı gördüm, Elif Şafak reklamı... Asla önermediğim yazardır, postmodernite çöplüğünde eşinir, insanımızın beynine çöp atar...

Asla aile fertleriyle bir araya getirilmemesi gereken PİÇ kelimesini kapakta ve BABA ile birlikte gözümüze sokuyor. O kitabı inceleme konusu yapmak bile yanlıştır, toplum olarak edebi dil kullanma seviyemizi aşağıya çekmeye aracı olmaktır. Ahlat kültürüyle bir ilişkisi de yok bu yazının.  Bu da benden bu yazıya eleştiri.

                                Mahiye MORGÜL-Eğitimci Yazar

DURUM-ARALIK 2017, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOĞLU

         

İlhami NALBANTOĞLU

 DURUM-ARALIK 2017
     Değerli okuyucularımız,

    Geçen sayımızda “Soylu Kentin Köklü Aileleri” başlıklı bir yazı yer almıştı. Bu yazıda Bitlis’in Merkez Mahallelerinde yaşayan ailelerin isimleri bulunuyordu. İlk günler çok olumlu geri dönüşler oldu. Yazı bir anda “Sosyal Medya “ denilen ortama düşüverdi.

      Özellikle Bitlisli okuyucular arasında inanılmaz bir tartışmaya yol açtı. Bizim adımız unutulmuş diyenler, yanlış yazılmış diyenler oldu. Bitlisliler ikiye ayrıldı, kıyasıya bir entelektüel tartışma ortamı doğdu.

    Doğal olarak  elde olmayan nedenlerle ufak tefek yanlışlar ve küçük boyutlu eksiklik olmuştu. Ancak tartışma öylesine büyük bir boyuta ulaşmıştı ki, biz de bu ilgi karşısında şaşkınlığımızı gideremedik.

       25 yıla yaklaşan yayın hayatında Ahlat Gazetesi’nin böylesine bir geniş kitle tarafından okunuyor olması  dikkati çekti.

       Hedefimiz ikinci bir 25 yıla ulaşmak…

       Saygılarımızla…

TÜRK-ERMENİ İLİŞKİLERİNİN BÖLGESEL POLİTİKALARA ETKİSİ, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI,

ATATÜRK ARAŞTIRMA MERKEZİ TARAFINDAN BİTLİS’TE YAPILAN

TÜRK-ERMENİ İLİŞKİLERİNİN BÖLGESEL POLİTİKALARA ETKİSİ

İlhami Nalbantoğlu Sunumunu Yaparken

KONULU  ULUSLARARASI SEMPOZYUMUN KİTABI YAYIMLANDI

    Atatürk Araştırma Merkezi tarafından 12-14 Mayıs 2016 tarihinde Bitlis Valiliği ve Bitlis Eren Üniversitesi Rektörlüğünün katkılarıyla Bitlis’te düzenlenen  “19, Yüzyıldan Günümüze Türk-Ermeni İlişkilerinin Bölgesel Politikalara Etkisi” konulu Uluslararası Sempozyumun  Kitabı  yayımlandı.

789 sayfadan oluşan, 49 akademisyenin   Kurul Üyesi olarak görev aldığı Uluslararası Sempozyum Kitabında 46 bilim insanı, araştırmacı, yazar, eğitimci ve uzmanın tebliğleri yer aldı.

Ahlat Kültür Sanat Ve Çevre Vakfı Başkanı

İlhami Nalbantoğlu, Uluslararası bu Sempozyumda bir tebliği sunarak bazı bilgi, belge ve fotoğrafları gün yüzüne çıkararak tarihe not düştü.

DURUM-KASIM 2017, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI

DURUM-KASIM 2017

         

         Değerli okuyucularımız,

       Ahlat Kültür Sanat ve Çevre Vakfı olarak 2017 Yılında çok verimli bir sanat ve kültür sezonu geçirme fırsatımız oldu. Bu yılın, Mayıs ayı içinde İran’ın Tebriz Kenti’nde bir uluslararası sanatsal etkinliğe, Eylül ayı içinde ise Bulgaristan’ın Varna Kenti’nde başka bir uluslararası sanatsal etkinliğe katılarak kültürümüzden örnekler sunduk.

     Tebriz, Doğu’nun gelişmiş modern bir kenti, Varna ise, Batı’nın gelişmiş  modern bir kenti. Hal öyle olunca bize de Doğu ve Batı  kültürleri arasında bir karşılaştırma yapma  şansı doğdu. Her ikisi de zengin ve köklü kültürler. İnsan derseniz heryerde aynı. Ne var ki yaşam biçimleri çok değişik ve farklı.

    Bize gelince, biz, büyük insan, devlet adamı Mustafa Kemal Atatürk’ün önümüze koyduğu hedefler doğrultusunda yönümüzü Batı’ya dönmüş, modern, çağdaş, laik bir yaşam tarzını benimsemişiz. Bu yaşam tarzımızla sadece bu ülkelerin değil, pek çok ülkenin daha ilerisinde bir kültürel zenginliğe sahip  olduğumuzu göğsümüzü kabartarak gururla söyleyebiliriz.

           Saygılarımızla…

AHLAT ŞENLİKLERİ, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI,

AHLAT ŞENLİKLERİ

Abdullah TEKİN

Televizyon ekranlarında izlediğim  “Ahlat Şenlikleri” derme-çatma bir  yaklaşımın  sergilendiği okul müsameresi şeklindeydi. Başka kentlerden getirilen halk oyunları topluluklarının heyecansız ve zevksiz gösterimini  okçuluk sporuna verilen önem  (!) izledi.

Ahlat Kültür Haftası'nın Çalışma Ofisi

Okçulukla ilgili yaklaşımların siyasal  bir zemine oturtulduğu noktada  bu alanda  kırık-dökük çabaların harcanması nasıl yorumlanmalıdır acaba?

Anlaşılmayan bu tutum mevcut yönetime  siyasal bir selam gönderme  bir çok yerleşime uygun olabilirdi belki ama Ahlat için değil,

Ahlat erdemli, onurlu duruşuyla örnek bir tavır  sergilemeliydi. Anımsanmalıdır ki Ahlat İslamiyetin bütün ağırlığına karşın Türklere ait özellikleri ve Türk  kültürünü korumayı başarmış bir yerleşimdir. Böyle olunca Ahlat şenlikleri coşkulu  bir çizgide, açık oturumlar, konferanslar, bildiriler, paneller düzenlenerek gerekleştirilmeliydi.

Davet edilseydi Ahlatlı ünlü sanatçı Onur Akın böyle bir düzenlemede yer almaz mıydı ?

Dağınık bir konuma sahip olduğu anımsanarak  Tunus ile Tahtı Süleyman yerleşimleri  arasında Kale, İki Kubbe ve Ergezen’i de içine alan bir güzergahta konuklar gezdirilebilir ve Ahlat tanıtılabilirdi.

Bu çerçevede geleneksel yemekler kültürel bir sunum biçiminde  verilebilirdi. Bu tür bir kent içi gezi aşamasında kültür  ürünleri somut bir biçimde  öne çıkarılabilirdi. Örneğin Kale yerleşimindeki “Davulhanede”  bir mehter gösterisi sergilenebi-

lirdi.

            Ayrı bir alandaki “Kadılar Mezarlığı” nın ziyaret edilmesi, Ahlat’ta adalet kavramına verilen önemle duyulan saygınlığın somut anlatımı  Ahlat’ın tanıtımı bağlamında dikkat çekici bir yaklaşım olarak  sergilenebilirdi.

Aynı  çizgide Erzen Hatun  kümbetinin bir anıt mezar niteliğindeki yapısı hem kadına duyulan saygının bir  anlatımı hem de isminin arı-duruluğu açısından değer bulurdu.

            Simavna Kadısı Şeyh Bedrettin’in Hocası konumundaki Şeyh Hüseyin Ahlati  başta olmak üzere Ahlatlı bilgelerin çalışmaları ve yapıtları ortaya  çıkarılmalı bu çabalara  koşut olarak Ahlat’ta yaşadığı belirtilen Dede  Korkut Destanı  araştırılabilirdi. Dedem Korkut’un konuşma dili bugün Ahlat’taki konuşma diliyle aynıdır.

12OO’lü yıllarda  Horasan’dan gelip Anadolu’ya dağılan  ve burayı “mesken tutan”  Kayı topluluğu Van Gölü’nün kıyısındaki  Ahlat’a yerleşmişlerdir. Böylelikle kaç-göç türündeki edimler sona ermiş ve kültür sanat çerçevesinde başarılı  çalışmaların göze çarptığı dönemler başlamıştır.

            Bu tür kırık dökük ve günah savma şeklinde değer bulan  şenlikler  Ahlat’a yakışmıyor doğrusu.

MAHALLEMİZİN AYDINLIK YÜZLÜ MUHTARI, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOĞLU

MAHALLEMİZİN AYDINLIK YÜZLÜ MUHTARI

NURTEN İŞÇİ

Nurten İşçi

Ankara, Çankaya Güzeltepe Mahallesi Muhtarı, Nurten İşçi, doğma büyüme Ankaralı. Özel sektörden emekli oldu. Bir oğlu, iki erkek torunu, bir ablası var. Ülkede ve Dünyada yaşanan olayları takip eden, çevresine, insanlara, duyarlı, yürekli bir aydın kadın.

7 Haziran 2009 seçimlerinde,  Güzeltepe Mahallesi  eski Muhtarı, senelerdir yaptığı Muhtarlığı yine kazanıyor. Fakat karşı aday, bu Mahallede oturmuyor, taşındı diyerek İlçe Seçim Kuruluna şikayet ediyor ve seçim iptal ediliyor. 

Şikayet eden aday, yerine ben gelirim diye düşünüyor. Ama evdeki hesap çarşıya uymuyor. Türkiye genelinde, şaibe, şikayet, usule uygun olmayan seçimler yenileniyor. Bu nedenle karşı aday da seçilemiyor.

Nurten İşçi, bir gün Eski  Muhtardan tesadüfen yerleşim belgesi, yani eski adıyla ikametgah ilmuhaberi almaya gitmiş.  Hayırlı olsun dediğinde, çok sinirli bir şekilde;  “Ne hayırlısı kızım. Marketçi beni işimden etti. Burası benim evim gibiydi. Seçimler yenileniyor, ben bir daha muhtar olamıyorum, bu mahalleden taşındığım için” demiş. Biraz konuştuktan sonra, “Gel seni yapalım Muhtar, kadın olsun daha iyi olur.” sözü üzerine “Benim sorumluluklarım çok teşekkür ederim,  olamam.” demiş. 

O gün, aynı binada  oturan  İhtiyar Heyeti’nde olan bir komşusu; “Hanımefendi, siz çevrenize, insanlara çok duyarlısınız, gelin sizi Muhtar seçelim lütfen. Bir Kadın eli değsin mahallemize.” diye ısrar etmiş.  Ailesi de; “Hep söylerdin Çankaya Belediye Başkanı bir kadın olmalı, hatta ben olmalıyım, diye şaka yapardın, bak muhtar olacaksın gördün mü? Bizce de çok iyi olur.” diyince  ısrarlar karşısında kabul etmiş. 

14 gün süre varmış. Karar verir vermez hemen Kızılay’da bir kırtasiyeye gitmiş.. Bir resim vermiş, kendisi için, küçük bir broşür örneği, eski Muhtar adına da ayrılık teşekkür mektubu hazırlamış. Geriye bunların dağıtılması  kalmıştı. 

Tüm Mahalleyi, binaları, daireleri tek tek dolaşarak,  broşürünü, eski Muhtar adına da teşekkür yazısı ve seçmen kağıtlarını da ilave ederek Mahalle sakinlerine kendisini, abartmadan, vaatlerde bulunmadan tanıtmış. Muhtarlık seçimine gireceğini söylemiş. Muhtarlık için adımlarını hızla atmış, ailesi ona çok destek ve yardımcı olmuş.  Onlara çok şey borçlu olduğunu söylüyor. 

Yenilenen seçimde, eski Muhtarın karşı adayı yine seçime girmiş. Fakat Güzeltepeliler yıllar sonra bir Kadın Muhtarımız olsun demiş ve Nurten İşçi’yi  seçmişler. Adı gibi güzel bir Mahallenin Muhtarı olmaktan  onur duyduğunu söylüyor. 

2014 yerel seçimlerde tekrar seçilmiş. Seçim öncesi, yaşlı insanlara seçmen kağıtlarını götürdüğü gün, çok sevdiği ablasını kanserden kaybetmiş. Çok acılı bir süreç geçirmiş. “Zaten sen çalışmadan yapamazsın, devam et demiş.”  Onun çok etkisi olmuş 2. defa Muhtarlık kararında. 

2.Döneminde. Güzeltepe Mahallemizin değerli saygıdeğer insanlarına çok teşekkür ettiğini belirtiyor. “Özel ve güzel bir mahallemiz var. Ne mutlu bizlere.” diyor. 

Sözlerine, “Muhtarlığa Allah izin ve sağlık verdiği sürece devam ediyorum. Sevilmek, saygı duyulmak çok güzel duygular.  Sevgi, saygı, terbiye, görgü her işte hayatın temel taşları diye düşünüyorum.  Sorunları, istekleri en kısa sürede çözmek için mücadeleci bir muhtarım. Pes etmek bana göre değil.” 

Atamızın Türk Kadınlarına verdiği yüksek değerle, elimden gelenin fazlasını yapmaya çalışıyorum. Böyle büyük ölümsüz Liderin Ülkesinde yaşamaktan gurur duymaktayım.  Çok çalışmak ve mücadele bizim karakterimiz. Çalıştıkça mutluyum, gururluyum. Güzeltepe Mahallesi sakinleriyle, esnafıyla, Büyük şehir ve Çankaya Belediyesi temizlik işçileri, birim amirleri, Maliyecileri, Zabıtaları,  taksi durakları şoförleri, yoldaki simitçisi ile biz büyük bir Aileyiz.  Hayat; Allah tarafından kısa süreliğine verilmiş bir armağan. Arzum; elimden geldiğince, hatta daha da fazla bu armağanı gözüm gibi korumak, gözetmek ve güzelleştirmektir. Diye ekliyor.

Nurten İşçi, Türkiye' de ilk defa resmi web sitesi açıp  'Postanız Var' bölümüyle vatandaşlara büyük kolaylık sağlıyor.

Başarı dileklerimizle… 

                             www.guzeltepemahallesi.com

EVDEN KAÇMALARIM!..-I AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOĞLU

EVDEN KAÇMALARIM!..-I

Lise birden ikinci sınıfa geçerken iki dersten bütünlemeye kalmıştım.

İlhami Nalbantoğlu

Bütünleme sınavları okulların açılmasına  kısa bir süre kalmasına yakın yapılıyordu. Sınav tarihlerini öğrenmek için Bitlis’e gitmek gerekiyordu. Otobüse binmek üzereyken arkadaşım Necmettin  Aydoğan ile karşılaştım. Bana nereye gittiğimi sordu, durumu anlattım. Bana rica etti, “Nolursun benim sınav günüme de bak, bir de ben gitmeyeyim”dedi. Tabi ki bakarım diyerek ayrıldıktan sonra otobüse binip Bitlis’e gittim. İlk işim Liseye gidip sınav günlerini gösteren listeye bakmak oldu. Ben listeye bakarken yeni yapılmış olan lise binasının duvarlarından çatırtı sesleri gelmeye başladı. Koca lise binası beşik gibi sallanıyordu. Ben o telaşla listedeki sınav günlerine acele ile bakıp tarihleri kafama not ettikten sonra kendimi telaşla dışarı attım. Binanın sallanışı dışarıdan daha net görünüyordu. O sırada büyük yıkıma neden olan “Varto Depremi” olduğunu sonradan öğrendik.

            Benim bütünlemeye kaldığım derslerden biri Fizik diğeri de Cebir’di. Fizik sınavının içinde bulunduğumuz ayın 18’inde olduğunu not almıştım. Cebir sınavı daha sonraki bir tarihteydi.

            Ahlat’a döndüğümde arkadaşım Necmettin Aydoğan’ı beni bekliyor buldum, sordu bana öğrendiğim tarihi ona bildirdim, teşekkür etti ayrıldık.

            Sınava bir gün kala, yani ayın 17’sinde ben ertesi gün sınava girmek üzere Bitlis’e gittim. Yolda karşılaştığım Bitlisli arkadaşlarım bana şaşkın şaşkın bakıyorlardı, bu durum dikkatimi çekti. Ben daha onlara sonradan onlar bana, bugünkü sınava niye gelmediğimi sormaya başladılar. Şaşkındım, meğer  Fizik sınavı o gün yapılmış. Öğretmenler dahil benim niye sınava gelmediğimi merak ettiklerini bana anlattılar. Ben ise sınavın ayın 18’inde yani yarın yapılacağını bildiğimi anlattım. İş isten geçmişti, sınavı kaçırmıştım. Sınıfı geçmek için Cebir sınavını mutlaka geçmem gerekiyordu. Geçemezsem sınıfta kayacaktım.

            Ben kendi sınav tarihimi yanlış aldığım gibi, arkadaşım Necmettin Aydoğan’ın sınav tarihini de yanlış, yani bir gün sonraya almışım meğer. Ben kendi yağımla kavrulurken bu durum aklımın köşesinden bile geçmedi. Aynen benim gibi o da sınava bir gün sonra gelerek sınavını kaçırmıştı.

            Bu olaya kendi sınavımı kaçırmaktan daha çok üzüldüm. Ancak bunu anlatacak durumda değildim, anlatsam da anlayışla karşılanacağını sanmıyordum. Arkadaşım ve ailesi bunu benim kasıtlı yaptığımı yüzüme haykırdılar.

            Oysa ben, ne o tarihlerde, ne de sonraki dönemlerde böyle bir davranışı, böyle bir ihaneti asla ve kat’a aklımın köşesinden bile geçirebilecek bir kafa yapısında değildim. Çok ağır bir itham karşısında kalmıştım, dilimin döndüğünce anlatmaya çalışıyordum ancak arkadaşımın ağabeyi beni hunharca hırpalıyor, aşağılıyor ve suçluyordu.

Bitlis'ten Bir Görünüm

            Bu ithamlar karşısında inanılmaz moral çöküntüsü içine düşmekten kendimi kurtaramıyordum. Dolayısıyla bir sonraki Cebir dersi sınavım için de gerekli motivasyonu sağlayamıyordum. Çünkü bu gelişmeleri babama izah edebilecek durumda değildim. Babamın şiddetine maruz kalmamak  için daha sınava girmeden olabilecek gelişmelere karşın kaçış planları yapıyordum.

            Annemin  ahşaptan yapılmış bir kumbarası vardı, bunu babam yapmıştı. Büyükçe bir kutuydu. Üstten para atma yeri vardı, kapağı ise anahtarla açılıyordu. Anahtarı annem saklamıştı. İçinde gümüş 50 kuruşluk ve bir liralıklar vardı. O dönemde bir liranın  alım gücü yüksekti. Büyük uğraşlar sonucu kumbaranın içinden birkaç tane gümüş lira çıkarabiliyordum. Birkaç gün annemden ya da babamdan para istemeden idare edebiliyordum.

            Evden kaçma fikri iyice kafama yatınca, annemin kumbarasının menteşesinin pimini sökmeyi başarmıştım.  Elli tane gümüş bir liralık o gün için iyi sayılacak bir miktardı. Beni rahatlıkla Türkiye’nin her yerine götürebiliyordu.

            Cebir dersi sınavına giderken parayı yanıma aldım, duruma göre hareket edecektim. Sınavda başarılı olursam sınıfımı geçeceğim için Ahlat’a dönecektim. Başarısız olursam Ahlat’a dönmeyi göze alamayacağımı düşünüyordum.

            Sınav çok kötü geçmişti, yeni bir macera artık kaçınılmazdı.  Okuldan çıkıp Gökmeydan Yokuşundan aşağıya doğru inmeye başladım. Dalgın ve düşünceli bir şekilde çarşının içinden geçip Şerefhan Camisinin önüne kadar gelmiştim. Tam orada duran bir otobüsün muavinin “Hadi Diyarbakır, Diyarbakır, hemen kalkıyor.” bağırdığını duydum. Otobüsün arka kapısı açıktı, muavin gelen yolcuları buradan alıyordu. Benden başka yolcu çıkmadı ve biraz sonra otobüs hareket etti.

            Diyarbakır’a nasıl geldiğimi, ne yaptığımı hatırlamıyorum, hatırladığım tren istasyonunda bilet gişesinden bir “Manisa” tren bileti aldığımdır. Posta treniydi, kömürle çalışıyordu, kalkmak üzereyken birkaç asker koşarak trene bindiler. Birkaçı benim olduğum kompartmana geldiler, bazıları da bitişik kompartmana yerleştiler. Tren hareket etti, yolculuğumuz tam tamına üç gün sürdü. Manise istasyonunda indiğimde başım dönüyordu, kendimi hala trende gidiyor sanıyordum. Yürüyemedim bir duvarın üzerine oturdum, uykusuzluktan gözlerim kapanıyordu, hemen bütçeme uygun ucuz bir otel bulup bir oda kiraladım. Odadaki aynaya baktığımda kendimi tanıyamadım. Kömürlü trenin dumanından simsiyah olmuştum, sadece yüzüm değil elbiselerimde kömür tozundan simsiyah olmuştu.

            Gömleğimi çıkarıp odadaki lavaboda soğuk su ve sabunla yıkayıp bir yere astım ve kendimi yatağa attım. Bir gün mü yoksa iki gün mü uyudum bilmiyorum. Kalktığımda başım hala dönüyordu ve açlıktan ayakta duracak halim yoktu. Gömleğimi giyeyim dedim, gömleğim kömür tozlarının soğuk suyla buluşmasıyla desenli bir hal almıştı. Yapacak bir çarem yoktu, onu öylece giydim ve kendimi sokağa attım.  Önce karnımı doyurdum ardından cebimdeki adrese ulaşmak uçun yollara düştüm.

            Adresin olduğu yerde aradığım kimse yoktu, ama tanıyanlar nereye taşındığını tarif ettiler. Sora sora gidip adrese ulaştım. Kaldırımdan bodruma açılan bir pencereden 3-4 basamaklı aşağı iniliyordu. Palas-pandıras düşer gibi içeriye girdim, yaşlı bir adam bir tezgahın önünde eğilmiş bir şeyler yapıyordu. Şaşkınca bana bakıp buyur çocuğum dedi.

Manisa'dan Bir Görünüm

            -Hasan Çamak’ı arıyorum. dedim.

            -Benim, dişin mi ağrıyor? dedi.

            -Hayır, o benim amcamdır.

            -Sen kimin oğlusun? dedi.

            -Abdullah Nalbant Usta’nın.

            -Abdullah mı seni gönderdi?

            -Hayır ben kendim geldim. Üstüme, başıma, kıyafetime baktı, hafifçe gülümsedi. Evden mi kaçtın? dedi. Evet demek mecburiyetinde kalmıştım.

            O gün pazarmış meğer, eşi ve çocukları, Ağrılı dostu ve arkadaşı Kazım Bey’lere gitmişlermiş. Az bir işim kaldı, bitirince gidelim dedi. Beni çok iyi karşıladı, babamı, ailemi sordu.

            Kömür tozlarıyla desenlenmiş gömleğimden utanıyordum, hele başka bir eve gitmek söz konusu olunca iyice tedirgin oldum. Hasan Amcam durumu anladı, hemen bana yakınlarda bir dükkandan bir gömlek satın alıp üstüme giydirdi. Eve doğru yola çıktık.

            Eve girdiğimizde, yüksek sesle ”bir konumuz var” dedi, herkes yemek masasındaydı, masaya önce bir sandalye ve bir tabak getirildi,  beni aralarına aldılar. Giyimim kuşamım, konuşmam, yemek yemem dahil  her şeyimle onlardan çok farklıydım. Bana yabancılık çektirmemek için çaba gösterdiklerini görünce biraz rahatlamıştım.

Amcamın oğlu Süleyman ve kazım Amcanın oğlu ikisi de benden küçüktü.Yemekten sonra bahçeye çıkıp oynayalım dediler, ikisinin de bisikleti vardı, binip rüzgar gibi uçtular. Yapayalnız kalmıştım ve ne yapacağımı şaşırmıştım. Vakit geçince Hasan Amcaların evine dönmek için yola çıktık. İlk iş beni banyoya sokmak oldu, Süleyman’ın çamaşırlarından bana bir şeyler uydurdular. Birkaç gün sonra da yenilerini aldılar. Hasan Amcam belli etmiyordu ama ne yapacağı konusunda bir türlü karar veremediğini her halinden belli ediyordu.

Süleyman ile iyi arkadaş olmuştuk, iyi bir çevresi ve arkadaş grubu vardı. Her fırsatta beni tanıştırıyordu. Motosikleti vardı, beni terkisine alıp gezdiriyordu. O sıralar İzmir Enternasyonal Fuarı vardı. Hasan Amcam bize para verip İzmir’e Fuara gönderdi. Benim için inanılmaz bir fırsattı. En son teknolojiyi görme fırsatı bulmuştum.

İzmir Enternasyonal Fuarı Giriş Kapısı

Ahlat’ı, evimi, ailemi unutmuştum, hayal dünyasında yaşıyordum, her şey böyle devam edecekmiş gibi, dünyadan haberdar değildim.

Manisa o zamanlar çok güzeldi, her gün bir yeri gezmeye gidiyorduk. Manisa Tarzanı ve Niobe Ağlayan Kaya çok ilgimi çekiyordu.

Bir gün Süleyman ile maça gitmiştik, döndüğümüzde, evin kapısının açıldığını gördüm. Amcam çıkmış bize bakıyordu, anladım bir durum olmalı. Bizi içeri buyur etti, alışılmadık bir davranıştı. Salona adımımı attığımda babam koltukta oturuyordu. Hemen elini öptüm süt dökmüş kedi gibi bir kenara sıkıştım. Evden kaçtığımı öğrenen babam, bir dedektif gibi benim izimi takip etmiş, önce İstanbul, ardından Bursa ve son olarak Manisa’ya gelerek beni bulmuştu.

 Ne olacak acaba diye ödüm kopuyordu. Heyecandan elim ayağım birbirine dolaşıyordu. Hiçbir şey olmadı, beni anlayışla karşıladılar.

Bu kaçış yıllar süren bir ayrılığın sona ermesine neden olmuştu. Küçük yaşlardan itibaren birbirlerini görmeyen babam ve onun teyzesinin oğlu  Hasan Amcam yıllar sonra bir araya gelmişlerdi.

 Babamla birkaç gün Manisa’da birlikte gezdikten sonra ayrılık vakti gelmişti artık. Hasan Amcam ve Ailesi bizi Manisa Garından el sallayarak Ahlat’a doğru uğurluyorlardı.



AHLAT'IN İLK RADYOCUSU: HİKMET SAYIN, AHLAT KÜLTÜR SANAT VE ÇEVRE VAKFI, İlhami NALBANTOĞLU

AHLAT'IN İLK RADYOCUSU:

HİKMET SAYIN

Çok küçüktüm, babamın dükkanının önünde oyuncaklarımla oynuyordum.

Eski Radyolardan Bir Örnek

Birden çevremdeki esnaf ve insanlarda bir hareketlilik meydana geldi, bir şey olmuştu, herkes endişeli bir şekilde ve hararetli olarak birbirine bir şeyler anlatıyordu. İnsanların konuşmalarından duyduğum kadarıyla bir kaza olmuştu, ama nerede nasıl olmuş, kime ne olmuş gibi detaylara ulaşmak gibi bir lüksüm yoktu, henüz kimsenin beni ciddiye almayacağı yaştaydım zira.

Akşam eve geldikten sonra annem Miyeser Hanım bana olayı bütün detayları ile  ve benim anlayacağım bir biçimde anlattı;

“Akrabamız Gülizar Hanımın büyük oğlu Hikmet Abi,  sahibi olduğu kamyonla  seyir halindeyken Ahlat’ın Yamlar mevkiinde bir trafik kazası geçirmiş ve yaralanmıştı.”

Bu bilgileri verdikten sonra ben ve kardeşlerime yemeklerimizi yedirip  hemen yanı başımızdaki Hikmet Abilerin evine gitmişti. Hem son gelişmeleri öğrenmek, hem de üvey teyzesi  Gülizar Hanım’ın  bu zor gününde yanında olmak için.

Gülizar Hanım, annemin üvey teyzesiydi, anadan mı yoksa babadan mı üvey olduğunu bilmiyorum. Üvey olduğundan olsa gerek annemin diğer kardeşleri Kadriye ve Bedriye teyzemlere göre daha mesafeli duruyorlardı. Gülizar Hanım’ın eşi Halit Hoca idi. Halit Hoca, evimizin yakınındaki “Yukarı Cami”nin imamıydı. Çok hızlı “Teravih Namazı” kıldırmakla ünlüydü. Gülizar Teyzemin Hikmet abiden başka bir oğlu ve bir kızı daha vardı. Kızı Emin Aydoğan ile evliydi. Oğlu ise Şevket Abiydi. Şevket Abi, İzmir’in Dikili İlçesinin bir köyündü öğretmendi. Görev yaptığı köyde bir bayanla evlendi ve oraya yerleşti. Halen orada yaşamını sürdürmektedir.

O gün Annem Hikmet Abilerden döndüğünde daha detaylı bilgiler veriyordu: “Hikmet Abi’nin geçirdiği bu kazada ayağı kırılmış, doktorlar çok fazla bir şey yapamayacaklarını söylemişler. Ancak büyük kentlerdeki hastanelere gitmesi halinde tedavisinin mümkün olabileceğini belirtmişler.”

Hikmet Abi, Bitlis’in köklü ailelerinden birinin kızları Raika Hanım ile evliydi. Bahadır ve Mustafa adlarında iki oğlu, Neriman ve Canan adlarında iki kızı vardı.

O günün koşullarında Hikmet Abi’nin daha iyi koşullarda tedavi görmesi  mümkün olamamıştı. Hikmet Abi, ayağını kaybetmemiş, ancak kullanabilme şansını yitirmişti. Bu durum karşısında  bunun bir kader olduğu inancıyla yaşamına kaldığı yerden ve bu şekliyle devam etmeye karar vermişti.

Daha sonraki yıllarda tıp alanında meydana görülen gelişmelere karşın bedeninden bir organının eksilmesine gönlünün razı olamayacağını düşünerek, yaşamının bundan sonraki bölümünü bu şekilde geçirmeyi göze almıştı.

Uzun bir tedavi ve düşünme döneminden sonra, önce kendine iki adet koltuk değneği temin etmiş, ardında da bu haliyle ekmeğini nasıl kazanabileceğinin arayışı içine girmişti. Günlerce süren araştırmalar, incelemeler, fikir edinmeler, bilgilenmeler, sorup-soruşturma evrelerinden sonra kararını vermişti: Radyo Tamirciliği yapacaktı.

O yıllarda Ahlat’ta radyo tamirciliği yapmak şöyle dursun, radyonun kendisi bile çok bulunan bir meta değildi. Ne var ki, Hikmet Abi, yaratıcı zekasıyla, asıl olan zoru başarmak ilkesinden hareket ederek bir ilke imzasını atıyordu.

Vatani görevini muhabere Çavuşu olarak yapmıştı. O günün koşulları içinde iletişim araçlarının teknik özellikleri hakkında hatırı sayılır bir deneyimi vardı. Bu altyapı ile radyoların onarımı konusunda kendisine güveni tamdı. İşe bir yerinden başlayacak, zamanla kendisini geliştirecekti.

Mazlum Yegül caddesinin en hareketli yerinden bir dükkan kiraladı. Bir de çırak aldı yanına, onu da yetiştirebileceğini düşünüyordu.

Artık sabahları evinden çıkıyor, iki koltuk değneğiyle Malazgirt Caddesinde yokuş aşağı inerek işyerine geliyordu. Günün sonuna doğru, gene koltuk değnekleri ile yokuş yukarı evinin yolunu tutuyordu.

Türkiye, Cumhuriyet sonrası bir atılım ve gelişme  dönemine girmişti. İlk yıllarda sadece kahvelerde bulunan, halkın o dönemlerde “ajans” diye adlandırdığı güncel haberleri bile kahvelerdeki radyo alıcılarından dinlediği dönem gerilerde kalıyordu. Radyocu Hikmetin dükkanının bitişiğindeki Behçet Horasan’ın dükkanında Philips marka radyolar vitrinlerde yer almaya başlıyordu. Ahlat halkı iş güç sahibi olunca, bütçesine bir miktar para girmeye başlayınca ilk iş olarak evine bir radyo almaya başlamıştı. Bu gelişme Radyocu Hikmet’in işlerinin açılmasına sebep oluyordu. Hatta öylesine gelişiyordu ki Ahlat dışında Adilcevaz, Malazgirt gibi ilçelerin yanı sıra köylerden gelen arızalı radyolar, Hikmet Sayın’ın dükkanının raflarını doldurmaya başlamıştı.

           O sıralar ben, liseyi, bitirmiş, üniversiteye girmek için bekliyordum. Boş geçen günlerimi değerlendirmek, babamın kısıtlı bütçesine katkıda bulunmak amacıyla boş bir dükkanda tabela yazmaya başlamıştım. Ahlat’taki esnafın tabelalarını yazıyor, hem bir gelir elde ediyor, hem de mevcut tabelalardan daha kaliteli tabelalar yazarak dikkati üzerime çekiyordum.

Bir gün Hikmet Sayın’ın dükkanının önünden geçerken  dükkanın camına tıklayıp beni yanına çağırdı. Bana; “Aferin güzel tabela yazıyorsun, bana da bir tane yazar mısın?” dedi. Sevinçten havalara uçmuştum.

Üvey teyzemin oğlu olan ve aramızdaki yaş farkı nedeniyle iletişim kurmakta zorlandığım Hikmet Sayın’ın bu teklifi, benim moral motivasyonumu yükseltmişti. Demek ki iyi şeyler yapıyormuşum diye düşünmeye başladım. Ayriyeten kendimden daha büyük insanlarla diyaloga girmenin ilk aşamasında olmaktan da memnun oluyordum.

İstediği tabelayı yazıp götürdüm, çok beğendi, beni yüreklendirdi, bana cesaret verdi. Bu duygularla tabelayı dükkanına asmayı önerdim kabul etti. Bu görevi de yerine getirdikten sonra,  dükkanın önünden her geçtiğimde tabelaya bakıyor, mutlu oluyordum Yıllar sonra onun da gençlik yıllarında iyi bir tabelacı olduğunu öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Bana bu konudan hiç bahsetmemesi onun geçmişe takılı kalmayışının bir göstergesi gibi geldi bana..

 O yıllarda Ahlat Kaymakamı Hüseyin Avni Uzun,  ileri görüşlülüğü ve karizmatik yapısıyla

“Ahlat Şenlikleri” adıyla kültürel bir etkinliği başlatmıştı. Türkiye’nin pek çok yerinde “Festival”, “Şenlik”, “Kültür Haftası” gibi kavramlar bilinmezken Ahlat’ta bir hafta süreyle kapsamlı bir kültürel etkinliğin başarı ile yapılması dikkatleri üzerine çekiyordu. Ahlat Türkiye genelinde pek çok yerin haberdar bile olmadığı bu etkinliklerle bir adım öne geçiyordu adeta.

            Ben genç yaşımda bu etkinlerde yükün önemli bir bölümünü yüklenen biri olarak dikkatleri çekiyordum. Dönemin Belediye Başkanı Sıtkı Sayın’ın gereksinim duyduğu her seferinde belediye hoperlöründen “İlhami Nalbant, İlhami Nalbant, lütfen Belediye’ye geliniz.” (O zaman soyadım Nalbant idi) şeklindeki anonsları beni, aranılan biri olmak havasına soktuğu gibi, başta babam olmak üzere çevremdeki yakınlarım arasında da bana prestij kazandırıyordu. Hikmet Abimin bu anlamda beni destekleyen, yönlendiren yaklaşımı da hoşuma gitmiyor değildi.

            Hikmet Abi,  dönemin Belediye Başkanı Sıtkı Sayın’ın hem akrabası hem de akranıydı. Zaman zaman  Ahlat Belediye meclisinde birlikte görev yapmışlar, iki aydınlık kafa olarak birbirleriyle pek çok şeyi paylaşmışlar.

Üniversiteye girmek  için  artık Ahlat’tan ayrılmam gerekiyordu.  Yılda birkaç günlüğüne Ahlat’a gelebiliyordum. Ahlat’a her geldiğimde, dükkanının önünden geçerken göz göze geldiğimiz ve cama “tık tık” vurarak beni yanına çağıran Hikmet Abimin,  en yakın sohbet arkadaşlarından biri olmuştum.

Başbakanlığa girmiş, vatani görevimi Kıbrıs Barış Harekatı sırasında Yunanistan sınırında Keşif Takım Komutanı olarak  görev yaptıktan sonra kısa bir tatil için Ahlat’a döndüğümde pek çok akrabam, arkadaşım, hemşehrim ve ailem yanında Hikmet Abimin de büyük iltifatlarına tanık oluyordum..

Artık her Ahlat’a gittiğimde Ailemle hasret giderdikten sonraki ilk uğrak yerlerimden biri Hikmet Abimin dükkanı olmuştu. Beni büyük bir heyecanla karşılıyor, bitişikteki “Yaşar’ın Kahvesi”nden çayımı söylüyor ve koyu bir sohbete dalıyorduk.

            Entelektüel bir insandı, oturduğu, işini yaptığı yerden her daim açık olan radyosundan ülkenin tüm haberlerini izliyor, kendi mantığıyla siyasi konularda yorumlar yapıyordu. Ülkenin bir görünen yanı ve radyolara haber olan konuları, bir de görünmeyen, haber bültenlere yansımayan yönünün olduğunu biliyordu. Bu yüzden benimle olan sohbetlerini genellikle   ikinci şıktaki gelişmelerden oluşturuyordu.

Başbakanlık Merkez Teşkilatında çalışıyor olmamın özellikle siyasi haberlerin tam merkezinde olduğum anlamına geldiğinden, mümkün olduğu kadar benim bilgi ve deneyimlerimi, görüş ve düşüncelerimi paylaşmayı yeğliyordu.

            Sohbetlerimiz uzun sürüyor, yaklaşık yirmi dakikada bir gelen bitişikteki kahveci Yaşar’ın getirdiği demli çayların sayısı üçü, beşi buluyordu.

            Araya yıllar giriyor,  Ahlat’a gidişlerim iyice seyrekleşiyordu. Uzun yıllar görüşemedik, sonraları rahatsızlandığı, tedavi için İstanbul’a gittiğini haber almıştım. Bir süre tedavi gördükten sonra İstanbul’da yaşama gözlerini yummuştu.

Ahlat, bir kentsoylu aydınını daha kaybediyordu, rahmetle, minnetle, şükranla…